Bir kadının gözünden hayatın renkleri!

Nefes almaya korkuyordum… Sanki bir damlacık havayı içime çeksem tüm büyü bozulacak gibi geliyordu Sessizliğin içinde kayıp giden onlarca şeyi tutmaya çalışmak aptallık gibiydi Aptaldım belki de; itiraf etsem hakikat yüzüme bir tokat gibi çarpacaktı O yüzden ben de sessizce geri çekildim. Bilmediğim sözcükleri kuramazdım;  Anlatamazdım içimden geçenleri olduğu gibi öylece… Suçtu, kabahatti, ayıptı her biri…  Yanlış olandım kim bilir;  Dokunmaya korktuğum yaralara temas etmek, kanamasına izin vermemek gerekirdi Beceremedim… Yine de elim değdi istemeden de olsa, Sonrası yok, sonrası hiç olmadı Karanlık aydınlığı yuttu; ve her yer kopkoyu bir renge boyandı Her gecenin bir sabahı vardı; evet Ama bazı sabahlar hep geç oldu…  Oysa ki tüm bunları silip atacak, tamamen yok olmasını sağlayacak tek bir şey vardı O da sevgi… Sevmek ne güzel şeydi eskiden…  Sevince insanın gözleri güler; ruhunda kelebekler uçuşur; dünya pespembe bir renge boyanırdı Elele tutuşmalar, sıcacık...

Aşk, bir çıkmazdır. Rüzgarın sizi nereye götürdüğünü bilmediğiniz bir savrulmanın ucuna takıldığınız, kaybettiğinizi zannettiğiniz duygularınızın tazelenebileceği, hayatta mutlu olmanın da bir formülü olduğunu bilebilmek sizce de güzel değil mi?    Zamansızlıkların getirmiş olduğu çıkmazlara takıldığınızda ertelemeye kalktığınız güzel günleri avuçlarınızın arasından kaydırmanız olasıdır. Ancak korkularınızı, endişelerinizi ve gelgitlerinizi bir kenara koymaya başladığınızda kazanacaklarınızı düşünmek aslında hiç denememekten çok çok daha iyidir.  Sevmenin adına kavuşmak demekte bundan ileri gelir. Kavuşamazsanız yaşadığınız sadece aşk olur. Ama aşka şans verirseniz sevginin en güzel ve en saf haline elinizi uzatmaya başlarsınız.    Bazen yanı başınızda olan ve sadece bekleyerek tükettiğiniz saatler, günler, aylar ömrünüzden çalar. Oysa ki tüm bu zaman akışını birlikte yaşasaydınız biriyle sizce şu an nasıl olurdunuz?    Hayal kurmak korkutucu olmamalı....