Bir kadının gözünden hayatın renkleri!

Bana vadedilen sadece bir karanlıktı. Gözlerimi kapattığımda gördüklerim, hissettiklerimdi varoluşumu sağlayan. Beni özgürlüğe kavuşturan. Bedenimi sarmalayan, tutkuya sarılan, ihanete gülümseyen bir kara mizahtı her şey. Eğer koşarken aniden durmanın dengenizi altüst edeceğini bilmiyorsanız; o zaman düşme korkunuzdan dolayı siz hiç koşmamış ve durmamışsınızdır.  Beynimden süzülüp, tüm kaslarımı, damarlarımı saran korkunun beni tutsağı yapmasına izin veremezdim. En büyük korkularımın bile esareti altına girecek olsaydım; kan kırmızısına benzeyen günahkar şarap kadehinden yudum almaya cesaretim olabilir miydi o zaman?  Eğer karanlıktaki boşlukta dudağımızın arasında duran sigaranın dumanında boğularak, kum saatinin hayatımızı kimi zaman ağırdan, kimi zaman ise süratle çalmasını bekliyorsak sadece, baştan kaybetmişizdir. Ve o kaybetme korkusu sizin şah damarınızı kesmek için biçilmiş bir kaftandır.  Bırak rüzgara kendini... Bırak karanlık boşluğa bedenini... Savrul ordan

Bir gün yolunu kaybetmiş bir kalp buldum, yolumun üzerinde giderken. Sordum "derdin ne? Nereye gitmekteydin de buraya düştün" . Dedi ki; "başka bir kalbin peşine takılmıştım. Bir anda ortadan kayboldu. Bulunduğum noktanın neresi olduğunu bilmediğim için aniden karanlık dipsiz bir kuyunun içinde buldum kendimi. Yolumu şaşırmış bir haldeyim. Nereye gideceğimi bilmiyordum; çünkü etrafımı aydınlatacak hiç ışığım yoktu" .  Durup düşündüm; nasıl yardımcı olabilirim ona diye. Bu sonu olmayan karanlıktan çıkmasını sağlayabilir miyim diye düşündüm. Ve sordum; "gerçekten aydınlığa çıkmak istiyor musun?" Bir dakika kadar suspus durdu. İçinde hala bir ümit olduğunu buğulu gözlerinden görebiliyordum. Belki diye başlayan bir cümlesi vardı aslında ama sonu yoktu. Sonunu getirebilir miydi kendisi de bilmiyordu. Kararsızlığını farkettiğim vücut dilinden alabiliyordum aslında sorumun cevabını. Ama birden kafasını kaldırdı ve gözlerinde aniden bir kararlılık ışıltısı parla