Bir yol... Akıp giden insanların doldurduğu bir yoldu benim yaşadığım şehir. Dışardan içi dopdolu görünen, ancak içinde boşlukların yer aldığı bir dünyaydı. Zaman dolduramıyordu o boşlukları. Ben sadece adımlar atıyordum emekler gibi... Savrulmadan rüzgarın esintisinde tutunmaya çalışıyordum bulunduğum meydanın tam ortasında, belki kenarında, belki de en köşesinde...
Bir gündü. Öylesine geçen bir gün... Metronun merdivenlerini hızla çıkıyordum. Her zaman ki gibi çıkıyordum. Az biraz telaşım vardı; yetişmeye çalıştığım dersin hızlı yürüyüşleri üzerime yapışmıştı. Soluğum soğuk havanın etkisinde buharlar çıkartırken, yürüdüğüm yolun bir noktası beni her zaman ki caddeye çıkardı. Hızla, ama çok hızla giden o saçma sapan arabaların arasından kendime bir yer bulup, yoluma devam etmek için kafamı çevirdiğim sağ kolda gözüme ilişen bir can, çırpanıyordu. Ben ne zaman depar alıp koşmaya başladım; o yol ne ara kısaldı hiç bilmiyorum. O hızla saçma sapan arabalardan birinin çarpmasıyla o küçücük bedenini havaya can çekişmesinden dolayı sıçratan bir kediciğin yanında aldım soluğu. Bana araba çarpar mı? Etrafta kim var görmedim. Elimi onun o güzelim bedenine doladım. İki elimle kavradığım o korkmuş ve yaralanmış bedenini, bir an önce tedavi ettirebilir miyim diye her şeyi sildiğim gözlerimden bir panikle veteriner aramaya başladım. Yüreği, o yaralı yüreği atıyordu hızlı hızlı. Güzel bir kediydi. Belli ki bir süre önce doğum yapmıştı. Anneydi. Yavruları neredeydi? Onlara mı gitmek istiyordu hiç bilmiyorum... Sadece onu yaşatabilmek vardı düşüncelerimin arasında. Ancak yakınımdaki her iki veteriner hekimde henüz gelmedikleri için çaresiz kaldım. Sonra baktık ki 10 dakika içinde, evet maximum 10 dakika içinde avuçlarımın arasından çırpınışlarımın arasından kayıp gitti o minik canı. Gözlerinin feri söndü... Onu veterinerde bırakırken avuçlarımda sadece titremelerim kaldı... Anlık, kesik titremeler...
Ruhum boşalmıştı adeta. Aynı caddeye iki adım ötedeydim. Katil cadde, katil insanlar... O arabaların arasından geçerken isyanım vardı. Caddenin bitimi beni Parka çıkarttı. Kedilerin, köpeklerin, güvercinlerin yaşam yeriydi orası. Hepsi doluydu meydanın içinde bir yerlerde. Birkaç adım attıktan sonra birden uçan güvercinlerin arasından bir ses duydum. Geriye dönüp baktığımda bir güvercin bir kedi tarafından kapılmıştı. Bir Belediye görevlisi koştu hızla kuşu kurtarmak için. Elleriyle kaptı da kedinin ağzından o minicik başka yüreği... Ama ne fayda elinde büktü boynunu saniyesinde.
Birden soluğum kesildi... Bir ürperti oluştu derinlerden gelen. Yürüdüğüm yollarda ayağımdan kayıp gider oldu o kaldırımlar... Arka arkaya bu kadar yakından gelir geçer miydi ölüm? Ölüm seni teğet geçer miydi? Ölüm aslında bu kadar içimizde değil miydi? Bu kadar gerçekçi ve de savunmasız halde beklemez miydi seni? Beklerdi elbet. İşaretler... Yaşamın her biri birer işaretti. Sana anlattıklarını dinlemen gerekirdi. Dinlemek gerekirdi onu...
Az önce ben bu yazıyı yazarken bir arkadaşım okuduklarını paylaştı benimle. Konsept, ölüm! Dedi ki; "Kimse yarını bilmiyor. Bilmedikleri için çaba sarfediyolar, koşturuyorlar falan... Yarını bilmeden... Ama aslında bildikleri tek şey yarınla ilgili ölüm. Peki bildikleri bu şey için ne yapıyorlar?"Hepimiz yarın başımıza gelecek olan bir tek olaslığın aslında farkındayız. Kapımızı ansızın ne zaman çalacaksa bu sonuç, kararma ve soluğun tükendiği noktada bizi bulacak. Yaşam içinde sürekli bir yerlere koşturuyoruz. Çoğu zaman saçma sapan şekilde ve amaçsızca. Şu kadar eminim ki eğer benim gibi dünyayı farketmek ve onu daha çok tanımlamak isteyen biri değilsen, o kediyi gördüğünde belki de yürüdüğün o yol çizgisinde ileri doğru adım atmaya devam edecektin. Bu bir doğa kanunu diyerek, bir kedinin ölümü, bir başka kedinin bir kuşun ölümüne sebep olmasını karamsarlık çizginden çık, gerçek bu, gerçek dünya bu diye bana söyleyecektin. Belki diyorum... Belki de bunu yapmayacaktın. Ya da böyle düşünecektin; ama kayıtsız kalmayıp, benim gibi atlayacaktın paldır küldür kurtarmaya.
Gerçekten ne için yaşıyorum biz bu dünyada? Niye varız? Varlığımız neye hizmet ediyor? Sorgulamayı bıraktığımız bir toplumun aynası gibi etrafımıza neler dağıtıyoruz; hangi enerjileri açığa çıkartıyoruz?
Ben tüm bunları yaşadıktan sonra çalışma alanına adım attım. Ruhum dengesini kaybetmişti adeta. Yere uzandım. Bedenimi, ruhumu dinlemeye başladım. Aslında ne kadar savunmasız ve ne kadar değersiz olduğunu farkettim. Gene aynı arkadaşımın dediği gibi bedenlerimiz giydiğimiz kıyafetler gibi cansız ve değersiz. Onlar sadece birer taşıyıcı ya da kapatıcı. Ruhu örten bir oluş. Peki ruh? O neler söylüyo? Dinle ruhunu şimdi sevgili hey okur! Sana belki karamsar geldi bu yazı; belki saçma, belki değerli, belki de konduramadın bu yazıyı bir yerlere. Ama ne düşünmüş olursan ol, yaşamın ve ruhunun sana neler hissettirdiğini ve içinde neleri temizlemen gerektiğini bul. Fazlalıklarını atmaya başla ruhundan. Söyle hayat sence ne kadar adil? O siyah camın ardında neler yaşanıyor kimse bilmeden aslında?
BURCU ÖZDER
Yorumlar
Kıssa şöyle:
ilk bakışta hoşunuza gitmeyen bazı olayların,
aslında nice hayırların anahtarı ve müjdecisi olduğunu görmenizi sağlayacaktır.
O hâlde, hakîkatin perde arkasını keşfetmek üzere, gelin Mûsâ ile birlikte yola çıkarak, olup bitenleri onun gözleriyle izleyin:
60. Hani Mûsâ, yardımcısına, ―Yıllarca yürümem gerekse bile, iki denizin birleştiği yere varıncaya dek, durup dinlenmeden yoluma devam edeceğim!demişti.
61. Ve uzun bir yolculuğun ardından, nihâyet iki denizin birleştiği yere vardıklarında, yanlarında getirdikleri ve içinde balık olan azıklarını bir kenara bırakarak, dinlenmek üzere bir kayanın gölgesine çekildiler. Bu arada, ikisi de balığı unutmuşlardı. Bu sırada balık, Yûşa‘nın şaşkın bakışları altında denize atlamış ve kendisine bir yol tutup gitmişti. Mûsâ bu olup bitenleri görmemiş Yûşa da bu ilginç olayı Mûsâ‘ya anlatmayı unutmuştu. Bu yüzden, burasının buluşma yeri olduğunu anlayamadan, kalkıp tekrar yola koyuldular.
62. Oradan biraz uzaklaşınca, Mûsâ yardımcısına, Azığımızı getir de karnımızı doyuralım dedi, doğrusu bu yolculuk, bizi epeyce yordu.
63. Yardımcısı, tüh, gördün mü? dedi, Kayanın yanında mola verdiğimiz sırada balığın kaçıp gittiğini sana söylemeyi unutmuşum; bunu söylememi, herhâlde bana şeytan unutturdu; bir görseydin, balık nasıl da şaşılacak biçimde suya atlayıp denizde yolunu tutup gitmişti.
64. Mûsâ heyecanla, demek aradığımız yer orasıydı, diye bağırdı ve hemen izlerini takip ederek, gerisin geriye döndüler.
65. Ve o kayanın yanı başında, Peygamber olan Hızır adında bir kulumuzla karşılaştılar ki, Biz ona katımızdan engin bir lütuf ve rahmet bahşetmiş ve yine katımızdan, onu evrenin bilinmezliklerine ve ilâhî takdire dâir, her Peygamberin sahip olmadığı bazı özel bilgilerle donatmıştık.
66. Mûsâ ona, Sana Allah tarafından öğretilen hikmet ve bilgiden bana da öğretip beni bir öğrencin olarak eğitmen için seninle gelebilir miyim? diye sordu.
67. Hızır, Elbette fakat sen bir insan olarak, sana bildirilen ilâhî kurallara uymakla yükümlü olduğundan, benimle arkadaşlığa kesinlikle dayanamaz ve yaptıklarıma —doğal olarak— karşı çıkarsın dedi. Ve ekledi:
68. ―Öyle ya, iç yüzünü bilemediğin ve daha önce öğrendiğin dînî hükümlere ters gibi görünen şeyler karşısında nasıl sabredebilirsin ki?
69. Mûsâ, ―Allah izin verirse, dedi, ―ne kadar sabırlı olduğumu göreceksin; sana hiçbir konuda itiraz etmeyeceğim.
Mûsâ bu şartı da kabul etti ve Hızır‘la arkadaşlığa başladı:
71. Böylece, Hızır ile Mûsâ birlikte yola koyuldular; sahil boyunca yürürken, bir yolcu gemisine rast geldiler. Karşı kıyıya geçmek üzere gemiye bindiklerinde, tam denizin ortasındayken, Hızır gizlice gemide bir delik açtı. Bunu gören Mûsâ, hemen öfkeye kapılarak, ―Ne yaptın sen? İçindeki yolcuları boğmak için mi deldin gemiyi? diye çıkıtı, ―Doğrusu sen, çok çirkin bir iş yaptın.
72. Bunun üzerine Hızır, ―Ben sana, benimle arkadaşlığa dayanamazsın, dememiş miydim? dedi.
73. Mûsâ özür dileyerek, ―Unutarak yaptığım bir şeyden dolayı beni suçlama ve şu ilim ve hikmet öğrenme işimde bana lütfen güçlük çıkarma, dedi.
74. Mûsâ‘nın özrü kabul edildi ve gemiden inip yollarına devam ettiler; derken yolda bir çocuğa rastladılar; Hızır, ânî bir hareketle onu oracıkta öldürüverdi. Dehşetten donakalan Mûsâ, ―Hiç kimseyi öldürmediği hâlde, mâsum bir cana nasıl kıydın sen? diye haykırdı, ―İşte şimdi, gerçekten korkunç bir iş yaptın.
75. Hızır yine, ―Ben sana, benimle arkadaşlığa dayanamazsın, dememiş miydim? dedi.
76. Bunun üzerine Mûsâ, ―Tamam, dedi, ―Bundan böyle, eğer bir daha sana itiraz amacıyla bir şey soracak olursam, artık benimle arkadaşlık etme; o takdirde, benden ayrılmakta mâzur sayılırsın, dedi.
77. Yine yollarına devam ettiler. Derken, bir kasabaya varıp halkından yiyecek bir şeyler istediler fakat hiç kimse onları ağırlamaya yanaşmadı. Orada dolaşırlarken, kasabanın ortasında yıkılmaya yüz tutmuş yüksekçe bir duvar gördüler. Hızır, kasabalıları rahatsız eden bu duvarı güzelce tamir ederek düzeltti. Mûsâ yine dayanamayıp, ―Bir parça ekmeği Tanrı misafirinden esirgeyen bu insanlara, bizi aç bıraktılar diye mükafat mı veriyorsun? İsteseydin, bu hizmetine karşılık bir ücret alabilirdin! Hiç değilse karnımızı doyursaydık olmaz mıydı? dedi.
78. Bunun uzerine Hızır, işte bu, yollarımızın ayrılmasına sebep olan son itirazın oldu, dedi. Şimdi sana, dayanamayıp itiraz ettiğin olayların iç yüzünü anlatacağım:
79. O hasar verdiğim gemi, geçimini denizden sağlayan yoksul insanlara aitti. Onu bilerek kusurlu hale getirmek istedim; çünkü güzergahları üzerinde, butun sağlam gemilere zorla el koyan ve sahiplerini esir eden zalim bir kral vardı. Gemiye verdiğim küçük bir zarar, çok daha büyük bir zararı önlemiş olduk.
80. Öldürdüğüm o çocuğa gellince; onun anası babası tertemiz birer mumindi. Biz bu evlâdın sonunda onları azgınlık ve inkâra sürükleyeceğini biliyorduk, onlara rahmetimizden dolayı, işte o yüzden onu öldürdük,
81. ve onun yerine, Rablerinin onlara daha temiz ve daha merhametli bir çocuk vermesini diledik. Böylece, onların biricik yavruların ellerinden almakla, aslında onlara en büyük iyiliği yapmış olduk.
82. Düzelttiğim o duvara gelince; o şehirde yaşayan iki yetim çocuğa aitti ve yıkılmak üzere olan bu duvarın altında, vaktiyle onlar icin saklanan bir hazine gomuluydu. Rahmetli babaları da cok iyi bir insandı. Bu yuzden Rabb‘in, bu çocukların ergenlik çağına ulaşıp hazinelerini çıkarmalarını diledi. Bunun için de, duvarın bir süre daha ayakta kalması gerekiyordu. Çünkü çocuklar henüz küçükken duvar yıkılacak olsaydı, hazine ortaya çıkacak ve o zâlim kasaba halkı tarafından yağma edilecekti. Demek ki, biz o duvarı düzeltmekle, misafirlerinden bir lokma yiyeceği esirgeyecek derecede alçalan o kasaba halkına mükâfât değil, ceza vermiş olduk ve aynı zamanda, yetimlere âit hazinenin korunmasını sağladık.
Yani bazı olaylar başka şeyleri tetikler. O yüzden insan olduğumuz için tabi ki üzüleceğiz. Ama tabiatta doğum,yaşam ve ölüm var....
Hayatta bazen bir konuda mızmızlandığınızda size sizden daha zor durumda kalmış bir insanı, canlıyı çıkarttı mı hiç? Ben de onu da yaptı. O an işte o an düşündüğüm aklımdaki her neyse o karamsar mızmızlanmadan uzaklaştım. Ve öyle bir an geldi ki “Şükür” demenin o güzel manasını anlamaya başladım. Şükür; ne güzel bir kelime. Sağlığın için şükür, ailen yanındaysa ve sağlıklıysa şükür, elin dkmek tutuyor ve ayakların üstünde durabiliyorsan şükür... şükür ki görebildiğin için tüm renkleri, ağaçları, etrafında olanı biteni... Şükür ki duyabildiğin için yaşamın sesini... Unutuyoruz ama yüm bunları ama zaman zaman. Yapmamak gerek.
Hayat artık biliyorum ki yazınızda da paylaştığınız gibi belki bir süre üzüleceğim bir olayı bana yaşatmışsa daha kötü sonuçları olabilecek başka bir konudan beni uzaklaştırmış demektir. Bu yüzden de yine çok şükür ��