Nefes almaya korkuyordum… Sanki bir damlacık havayı içime çeksem tüm büyü bozulacak gibi geliyordu Sessizliğin içinde kayıp giden onlarca şeyi tutmaya çalışmak aptallık gibiydi Aptaldım belki de; itiraf etsem hakikat yüzüme bir tokat gibi çarpacaktı O yüzden ben de sessizce geri çekildim. Bilmediğim sözcükleri kuramazdım; Anlatamazdım içimden geçenleri olduğu gibi öylece… Suçtu, kabahatti, ayıptı her biri… Yanlış olandım kim bilir; Dokunmaya korktuğum yaralara temas etmek, kanamasına izin vermemek gerekirdi Beceremedim… Yine de elim değdi istemeden de olsa, Sonrası yok, sonrası hiç olmadı Karanlık aydınlığı yuttu; ve her yer kopkoyu bir renge boyandı Her gecenin bir sabahı vardı; evet Ama bazı sabahlar hep geç oldu… Oysa ki tüm bunları silip atacak, tamamen yok olmasını sağlayacak tek bir şey vardı O da sevgi… Sevmek ne güzel şeydi eskiden… Sevince insanın gözleri güler; ruhunda kelebekler uçuşur; dünya pespembe bir renge boyanırdı Elele tutuşmalar, sıcacık bakışmalar, kalplerin b
Bu sayfada kendinizi evinizde gibi hissedin...