Nefesim… Öylece sıkıca onu içimde tuttum. Sanki salıversem bir daha aynı ölçüde içime çekemeyecekmişim gibi geliyordu. Korkuyordum! O soluduğum nefesi kaybetmekten korkuyordum. Benim için o kadar değerliydi ki!… Nefesi nefesimdi…
Bir yerlere sıkıştırdığın bir aşkın ortaya çıkmasını saklamak gibiydi güzel olan… Bir büyüsü vardı; onu renk cümbüşüne sokan. Salıversen belki de dağılacaktı o renklerin hepsi… Ya da birbirine bulanıp; ahengini yitirecekti. O yüzden kimsenin bulamayacağı gibi sakladım onu içimde.
Gözlerimi her kapattığımda gördüğüm hayaller, birbirini tekrarlıyordu adeta. O yüzden hayal kurmayı engellemek için uyumak istemiyordum. Uyursam; yine yanıbaşıma uzanacaktı bir hayal. Yine gözleri gözlerime değecekti. Yine eli elimde; sımsıkı saracaktı sıcaklığıyla bedenimi.
Biraz cesaret diyordum… Az biraz daha cesaret! Bir adıma karşılık on adıma razı bu yürek… Sadece inanması gerekiyordu artık! Anlaması; görmesi ve yaşaması… Sarmaşık dallar gibi kucaklaşıp; sanki daha önce hiç onu öpmemişcesine öpebilmekti tekrar aynı heyecanla. Nefesi nefesim… Nefesim nefesi olsa keşke bu hayatta. Dünümde… Bugünümde… Ve Yarınımda…
BURCU ÖZDER
Yorumlar